اهداف سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها در جهان است که فاکتورهای مختلف ژنتیکی و اپی ژنتیکی بر آن موثر است. هورمون استروژن یکی از فاکتورهای موثر در بروز این سرطان به حساب می آید. این فاکتور منجر به ایجاد یک سری تغییرات و آغاز و پیشرفت سرطان پستان می شود.مواد و روش ها در این تحقیق اساس مولکولی سرطان پستان، اثر فاکتورهای رشد، هورمون استروژن و گیرنده های استروژنی در وقوع سرطان، استفاده از داروهای آنتی استروژنی نظیر تاموکسیفن در درمان سرطان پستان و سازوکار های مقاومت در برابر این داروها بررسی شده است. از پایگاه های اطلاعاتی NCBI، PUBMED، Google Scholar و OVID MEDLINE در جمع آوری اطلاعات مورد نیاز استفاده شد.یافته ها افزایش هورمون استروژن و گیرنده استروژنی به شدت در وقوع سرطان پستان موثر است. تاموکسیفن درمان کمکی استانداردی برای زنان با سرطان پستان از نوع گیرنده مثبت استروژن (ER-positive) است، اما گاهی مقاومت ذاتی یا اکتسابی به اندوکراین درمانی وجود دارد.نتیجه گیری داروهای آنتی استروژنی نظیر تاموکسیفن نقش مهاری در سرطان های پستان وابسته به استروژن دارد و مانع از اتصال استروژن به گیرنده خود در سرطان های ER + می شود. دانستن اساس مولکولی سرطان پستان برای رسیدن به شیوه درمانی موثر و غلبه به مقاومت مهم است.

مقدمه: استفاده از امواج فراصوت در ترکیب با داروهای شیمی درمانی، باعث بالا رفتن اثربخشی دارو در دوزهای کم می شود. این امر می تواند در بهبود سرطان های مقاوم به درمان مثل ملانوما نقش بسزایی ایفا کند. همچنین در این روش، پایین آمدن دوز دارو، سمیت ایجاد شده را بر سلول های سالم به حداقل می رساند. این پژوهش، با هدف بررسی تاثیر درمان ترکیبی امواج فراصوت و داروی شیمی درمانی داکاربازین بر میزان مرگ سلولی در ملانوما انجام شد. روش ها: بعد از کشت سلول های ملانوما B16F10 به صورت آزمایشگاهی، غلظت بهینه ی داکاربازین به کمک تست MTT مشخص شد. همچنین تاثیر امواج فراصوت بر بقاء سلول ها به صورت مجزا بررسی گردید. در مرحله ی بعد، سلول ها به کمک غلظت بهینه ی داکاربازین و امواج فراصوت با فرکانس یک مگاهرتز در شدت های 5/0، 1، 5/1 و 2 وات بر سانتی متر مربع به مدت 3 دقیقه در مد پیوسته درمان شدند و بعد از گذشت 24 ساعت اکوباسیون، میزان بقاء به کمک آزمون MTT و میزان آپوپتوز به کمک فلوسایتومتری بررسی شد. یافته ها: درصد بقاء سلول های ملانوما درمان شده به صورت ترکیبی با داروی داکاربازین و امواج فراصوت در شدت 2 وات بر سانتی متر مربع، بیشترین کاهش را نشان داد. همچنین سطح آپوپتوز ایجاد شده در شدت 5/1 وات بر سانتی متر مربع در ترکیب با داکاربازین، افزایش معنی داری داشت. نتیجه گیری: استفاده از امواج فراصوت در ترکیب با دارو ی داکاربازین، می تواند در بهبود پاسخ ملانوما به درمان با این دارو، نقش موثری ایفا کند و همچنین باعث کاهش سمیت عمومی برای سلول های غیر سرطانی شود.

مقدمه: پرتو درمانی، یکی از راه های مؤثر درمان سرطان ها از جمله سرطان پوست می باشد. به علت مقاوم بودن ذاتی سلول های ملانوما به پرتو، برای درمان سرطان پوست نیاز به دز های بالای تابش وجود دارد که این امر باعث افزایش اثرات جانبی بر روی بافت های اطراف می شود. استفاده از نانوذرات اکسید آهن می تواند سلول های ملانوما را به اشعه حساس تر کرده و میزان مرگ و میر سلولی را افزایش دهد. این مطالعه با هدف بررسی اثرات نانوذرات اکسید آهن متصل شده با داروی داکاربازین در حضور تابش اشعه ی ایکس مگاولتاژ صورت گرفت. روش ها: بعد از کشت سلول های A375 به صورت درون آزمایشگاهی و گروه بندی سلول ها، غلظت های بهینه از نانوذرات اکسید آهن و داکاربازین به صورت جداگانه توسط آزمون MTT محاسبه شد. سپس غلظت های 0/4، 0/7 و 1/5 میلی گرم بر میلی لیتر از داکاربازین با غلظتی بدون سمیت از نانوذرات اکسید آهن ترکیب شدند. میزان آپوپتوز القا شده در سلول های تحت تابش با انرژی 6 مگاولت و دز تابشی 4 گری محاسبه و با آپوپتوز صورت گرفته در سلول های بدون پرتوگیری مقایسه شدند. یافته ها: میزان آپوپتوز در سلول های ملانوما که با ترکیب نانوذرات اکسید آهن با داکاربازین تیمار شده اند، افزایش 50 درصدی را نشان داد. این میزان با پرتوگیری سلول ها به بیشترین مقدار افزایش پیدا کرده که 30 درصد بیشتر از میزان مرگ و میر در گروه شاهد است. نتیجه گیری: استفاده از ترکیب همزمان نانوذرات اکسید آهن با داکاربازین می تواند پاسخ سلول های ملانوما به درمان را افزایش دهد. همچنین استفاده از این ترکیب در حضور تابش، کاهش معنی داری در بقای سلولی ایجاد می کند که نشان دهنده ی اثر حساس کنندگی نانوذرات اکسید آهن می باشد.

سابقه و هدف درمان ترکیبی سرطان، روشی نوید بخش برای افزایش کارآیی و تحمل پذیری و کاهش اثرات جانبی و مقاومت دارویی است. اخیرا، خواص ضد سرطانی آنتاگونیست های گیرنده H2 در چندین مطالعه پیش بالینی و بالینی گزارش شده است. بنابراین هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر H2-بلوکرهای سایمتیدین و فاموتیدین بر سمیت سلولی دوکسوروبیسین (DOX) بر رده های سلولی سرطانی انسانی A549، MCF-7 و HT-29 بود. مواد و روش ها سمیت سلولی سایمتیدین و فاموتیدین به تنهایی و در ترکیب با DOX با استفاده از آزمون MTT پس از انکوباسیون 24 ساعته تعیین شد. یافته ها استفاده همزمان از H2-بلوکرها با DOX منجر به افزایش سمیت در سلول های مورد مطالعه شد. در حالی که DOX در غلظت 1 میکرومولار قادر به کاهش زنده مانی سلول های کشت شده به زیر 50 درصد نبود، استفاده از آن در ترکیب با سایمتیدین یا فاموتیدین 25 میکرومولار باعث کاهش درصد سلول های زنده به زیر 50 درصد شد. استنتاج تجویز همزمان سایمتیدین/ فاموتیدین با DOX می تواند کاندیدی برای شیمی درمانی باشد.

مقدمه: مصدومین شیمیایی با سولفور موستارد به ضایعات مزمن ریوی (برونشیت مزمن، برونشیولیت و برونشکتازی) و تحریک پذیری راههای هوایی دچار می شوند و درمان های مختلفی جهت کنترل علایم بیماری وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان بهبودی کلینیکی، یافته های عملکرد ریوی مصدومین شیمیایی مبتلا به برونشیولیت قبل و بعد از درمان جهت دستیابی به یک وضعیت فاقد علایم بیماری و بهبود و تقویت کارکرد ریوی با کمترین مقدار مصرف دارو می باشد.مواد و روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی به بررسی 30 مصدوم شیمیایی مبتلا به برونشیولیت که طی شش ماه سال 85 و 86 به کلینیک ریه بیمارستان بقیه اله الاعظم (عج) مراجعه نموده اند، با استفاده از شرح حال، معاینه فیزیکی، تکمیل پرسشنامه، اسپیرومتری و HRCT پرداخته شد. سپس بیماران تحت درمان با پروتکل آزیترومایسین و پردنیزولون قرارگرفتند.نتایج: 28 بیمار (93.3%) مرد و 2 بیمار (6.7%) زن و میانگین سن بیماران 44.1±6.1 سال و میانگین BMI بیماران 25.7±3.4 Kg/m می باشد.میانگین FVC-Percent قبل و بعداز درمان با FullDose به ترتیب 73.56±11.5 و 73.12±11.2 می باشد (P=0.714) و بعداز درمان با آزیترومایسین و پردنیزولون 71.65±12.6 شد (P=0.491). میانگین FEV1-Percent قبل و بعداز درمان با 62.94±17.8 FullDose و 63.51±14.6 می باشد (P=0.726) و بعداز درمان با آزیترومایسین و پردنیزولون 64±15.2 شد (P=0.842). میانگین FEV1/FVC قبل و بعداز درمان با 68.4±14.3 FullDose و 70±12.9 می باشد (P=0.348)، و بعداز درمان با آزیترومایسن و پردنیزولون 69±11.3 شد (P=0.613).بحث: بعلت عدم پاسخ بیماران به درمان FullDose کورتیکواستروئیدها، بجای افزایش دوز پردنیزولون، آزیترومایسین به ترکیب درمان اضافه گردید که پاسخ به درمان قابل توجهی مشاهده نشد که به علت پاتوژنز بیماری ایجاد شده با گاز سمی سولفور موستارد می باشد.

پژوهش حاضر با هدف الگوی عوامل موثر بر رعایت اخلاق پژوهش به عنوان یکی از مولفه های دانشگاه اخلاق گرا با رویکرد سنتزپژوهشی انجام شد. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی جامعه آماری این تحقیق، همه مطالعات داخلی و خارجی انجام شده در بین سالهای 1385 الی 1403 است. در این راستا 78 اسناد و مقالات مرتبط با موضوع موردنظر ارزیابی و درنهایت 22 پژوهش به صورت هدفمند انتخاب شد و با تحلیل محتوا و ترکیب ادبیات مربوط، درمجموع 60 کد محوری و 10 مقوله کلی طی فرایند ترکیب نظام مند متون شناسایی و مورد تحلیل قرار گرفت و اعتبار آن از طریق آزمون کاپای کوهن تأیید گردید. نتایج یافته ها نشان داد که عوامل فردی ( شخصیت اخلاقی پژوهشگر، صداقت پژوهشگر، باورهای دینی پژوهشگر وتامین مالی پژوهشگر) عوامل درون دانشگاهی(حمایت، سازوکار قانونی و عوامل اداری آموزشی) و عوامل برون دانشگاهی(فرهنگ سازی، حاکمیت ارزش ها و تدوین سیاست های تعاملی پژوهش) در ارتقای اخلاق پژوهش در دانشگاه اخلاق گرا تاثیر گذار است.